ช่วงปี 1970 คือจุดเริ่มต้นแห่งการเป็นครูใน New Orleans ของ Kathleen Whalen เธอง่วนอยู่กับการบริหารจัดการในห้องเรียน ในฐานะที่เป็นครูใหม่และเป็นผู้หญิงผิวขาวที่สอนในโรงเรียนเด็กผิวดำ ทำให้เกิดช่องว่างทางภาษาและวัฒนธรรมมากมายที่ท้าทายการสื่อสารระหว่างเธอกับนักเรียน
เธอไม่สามารถดึงความสนใจของนักเรียนทั้งหมดได้ เวลาที่สอนในห้องเรียน ก็มีนักเรียนเพียงกลุ่มเล็กๆ เท่านั้นที่ตั้งใจเรียนกับเธอ และเมื่อก้าวเข้าสู่ปีที่ 5 ของการสอน Whalen รู้สึกราวกับว่าความท้าทายในอาชีพครูของเธอก้าวไปอีกขั้น เมื่อเธอพบกับนักเรียนที่ชื่อ Jonathan Johnson เขาเป็นเด็กที่ไม่พูดเลย “ตั้งแต่วันแรกๆ ฉันตระหนักได้ว่ามันคือความท้าทายอย่างมากที่จะได้ข้อมูลจากเขา” Whalen เล่า
การโฟกัสที่ Jonathan ทำให้เธอมองข้ามปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้นในชั้นเรียน Whalen พยายามทุกวิถีทางที่จะสร้างการมีส่วนร่วมกับ Jonathan และเธอก็ตระหนักว่าการสอนนักเรียนที่มีลักษณะแตกต่างกันนั้น ไม่จำเป็นต้องวุ่นอยู่กับการจัดการห้องเรียนเพียงอย่างเดียว 35 ปีผ่านไป Kathleen คือครูในความทรงจำของ Jonathan “ผมเป็นเด็กขี้อายมาก แต่ครูเป็นผู้หญิงที่สดใส ร่าเริง และใส่ใจผม” Jonathan กล่าว ห้องเรียนของ Kathleen ในช่วงเวลานั้นเต็มไปด้วยกิจกรรม ของเล่น ฯลฯ และ Kathleen
เริ่มทำงานกับแม่ของ Jonathan เพียงเพราะต้องการดึงการมีส่วนร่วมจากเขา และทำให้เขาพูดมากขึ้นในชั้นเรียน การเปลี่ยนแปลงวิธีการสอนไปอย่างสิ้นเชิงนี้ทำให้ Kathleen ตระหนักได้ว่าเด็กนักเรียนคนอื่นๆ นอกเหนือจาก Jonathan ก็มีความต้องการที่แตกต่างกันออกไป เธอไม่สามารถหมกมุ่นอยู่กับการพยายามยัดเยียดเนื้อหาตามหลักสูตรให้นักเรียนทุกๆ คนเหมือนเช่นเคยได้อีก Kathleen เปลี่ยน Jonathan เป็นคนใหม่ จากเด็กขี้อายที่ไม่กล้าพูดคุยหรือมีปฏิสัมพันธ์กับใคร Jonathan ก็เริ่มเข้าสังคม ทำกิจกรรม พูดคุยมากขึ้น และสนิทกับแม่ของตัวเองมากขึ้น ชีวิตของ Jonathan เปลี่ยนไป “มันเป็นเรื่องของคุณค่าความสัมพันธ์ที่คุณสร้างกับเด็กๆ ในชั้นเรียน และคุณค่าความสัมพันธ์กับครอบครัวของเด็กๆ คุณต้องสังเกตและใส่ใจเด็กทุกๆ คนในชั้นเรียนของคุณ” Kathleen กล่าว