เดินทางตามความคิด
วิถี -ปกาเกอะญอ
ในการเดินทางครั้งนี้นอกจากจะได้เห็นเด็กๆ ทั้ง 3 ในไร่สตอเบอรรี่แล้ว ตัวผมเองก็มีโอกาสได้เก็บ สเตอเบอรี่อินทรีย์ กินจากต้น เมื่อเจอสิ่งดีๆ เราก็อยากจะเก็บสิ่งเหล่านี้ไปฝากเพื่อน พี่ น้อง
จึงเดินไปที่เขากำลังเก็บสเตอเบอรี่ผลสวยบรรจุลงกล่อง
เนื่องจากเป็นขอดีและราคาสมเหตุ สมผล คนจึงแย่งกันเป็นธรรมดา
และเมื่อการสั่งซื้อหมดลง มีสเตอเบอรี่เหลือกอยู่จำนวนหนึ่ง
เจ้าของสวน นำมันใส่ตระกร้า แล้วเอาให้กลุ่มนักท่องเที่ยวจากเมืองหลวงอย่างพวกเรา
แน่นอนครับ จำนวนมันไม่ใช่น้อยๆ พวกเราปฎิเสธ
แต่เจ้าของสวนบอกกลับพวกเราว่า “ชาวปกาเกอะญอมีความเชื่อหนึ่งคือ ยิ่งให้ก็ยิ่งได้”
สเตอเบอรี่เหล่านั้น อยู่หลังรถกระบะที่ผมเดินทางมา
คำพูดของเจ้าของสวน ยังคงดังก้องอยู่ในหัว
ถ้าคนทั้งโลกมีความเชื่อเหมือนที่เขาบอก โลกนี่คงงดงาม ไม่น้อย ‘ผมคิด’
[การเรียนรู้ของเด็ก ปกาเกอะญอ]
ผมมีโอกาสได้เดินทางไปที่ ไทยแลนด์ ออแกนิค ฟาร์ม ที่ ต.แม่วาง เมื่อนั่งรถผ่านทางลูกลัง เราจะเจอไร่ สตอเบอรี่ ออกแกนิก ปลอดสารพิษ
ในไร่มีเด็กสาว 3 คนชื่อ แพตตี้ ชมพู พอลล่า เป็นชื่อที่พยาบาลตั้งให้นอกจากภาษา ปกาเกอะญอ ของพวกเธอ
ผมเฝ้ามองเด็ก 3 คนนั้น สอนผู้เยี่ยมเยือนจากกรุงเทพในการเก็บผลผลิตสตอเบอรี่
นอกจากห้องเรียน
ธรรมชาติคือโรงเรียนของเด็กๆ
คุณพ่อเล่าให้เราฟังว่าเด็กๆ เรียนรู้เรื่องราวการเกษตรจากสวนแห่งนี้
เท่าที่ผมเห็นผ่านสายตา เด็กๆสนุกในการเล่นดิน หรือกระทั่งนั่งรถกระบะเข้ามาที่สวน ในอายุรุ่นราวคราวเดียวหากเป็นในเมืองใหญ่ อาจจะสนุกกับหน้าตาสี่เหลี่ยม ปลูกผักผ่านกลไกภาพเสมือนของ อิเล็กทรอนิก
และที่น่าอิจฉาคือเด็กเหล่านี้ได้เจอของจริงและได้เรียนรู้ของจริง